آیۀ ششم:
«وَ یُطعمونَ الطّعامَ عَلی حُبّهِ مِسکیناً وَ یَتیماً وَ اَسیراً»
«اِنّما نُطعِمُکم لِوَجهِ اللهِ لا نُریدُ مِنکُم جَزاءاً و لا شکُوراً»
«(آنانکه)، در راه دوستی خدا طعام (خود) را به فقیر و یتیم و اسیر می دهند، (و می گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی طلبیم »
سورۀ الدّهر آیۀ 8و9
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا فاطمة بیت رسول الله
وبضعة لحمه وصمیم قلبه وفلذة کبده والتحیّة من الله له والتحفة
آیۀ ششم:
«وَ یُطعمونَ الطّعامَ عَلی حُبّهِ مِسکیناً وَ یَتیماً وَ اَسیراً»
«اِنّما نُطعِمُکم لِوَجهِ اللهِ لا نُریدُ مِنکُم جَزاءاً و لا شکُوراً»
«(آنانکه)، در راه دوستی خدا طعام (خود) را به فقیر و یتیم و اسیر می دهند، (و می گویند) ما فقط برای رضای خدا به شما طعام می دهیم و از شما هیچ پاداش و سپاسی هم نمی طلبیم »
سورۀ الدّهر آیۀ 8و9
از این آیه هم در منقبت حضرت صدّیقۀ زهراء سلام الله علیها می توان استفاده کرد:
این موضوع هم از مسلمات فریقین (شیعه و سنی) است که یقیناً حضرت صدّیقه سلام الله علیها از جمله اشخاصی است که سورۀ «هل اتی» در شأن آنها نازل شده است و هیچکس در این مطلب که این سوره در فضائل اهل بیت است(و حضرت صدّیقه سلام الله علیها نیز یکی از آنان می باشد) هیچگونه اشکالی را عنوان نکرده است.
ابن عبّاس نقل می کند:
«حسنین علیهما السلام بیمار شدند، پیامبر صلی الله علیه و آله و سلم با جمعی از مردم به عیادت آنان آمدند برخی پیشنهاد کردند یا «ابا الحسن» چه خوب است برای شفای فرزندانت نذری بنمائی، آنگاه علی علیه السلام و فاطمه علیها السلام و فضّه (که جاریه آنها بود) نذر کردند که اگر حسنین علیهما السلام شفا یافتند سه روز روزه بگیرند. هنگامیکه حسنین علیهما السلام سلامتی خود را باز یافتند در خانۀ علی علیه السلام چیزی برای افطار موجود نبود، لذا امیرالمؤمنین سلام الله علیه از شمعون یهودی خیبری سه صاع جو وام گرفت، و فاطمه سلام الله علیه از یک صاع آن پنج قرص نان پخت و در سفرۀ افطار نهاد، هنگامیکه آمادۀ افطار شدند، ندای سائلی برخواست: سلام بر شما ای خاندان محمّد صلی الله علیه و آله و سلم، مسکینی از مساکن مسلمین بر در خانۀ شما آمده است، اطعام کنید، خدا از مائده های بهشتی شما را روزی فرماید، خاندان وحی نان افطار خود را ایثار کردند، و فضّه نیز تبعیّت از آنان نمود و همگی شب را بدون غذا صبح کردند و جز آب چیز دیگری به کامشان نرسید.....
فردای آن شب را نیز روزه گرفتند، و چون شب فرا رسید، و نان افطارشان در سفره نهاده شد، یتیمی بر در خانه آمد و باز، به همان ترتیب همگی غذای خود را به آن یتیم ایثار کردند. روز سوّم، اسیری از راه رسید و مطالبه طعام کرد، بار سوّم نیز آنچه در سفره بود (قبل از افطار) از طرف خاندان پیامبر به آن اسیر ایثار شد.
صبح روز چهارم، علی سلام الله علیه دست حسنین علیهما السلام را گرفت و به سوی رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم روان گردیدند، پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم هنگامیکه چشمش به حسنین علیهما السلام افتاد که مرغکان از شدّت گرسنگی می لرزیدند، فرمود:
چه سخت است برای من که شما را به این حال می بینیم، رسول خدا صلی الله علیه و آله و سلم فوراً از جای برخاست و همراه آنان به خانۀ حضرت زهرا سلام الله علیها آمد، و او را در محراب عبادتش مشاهده فرمود، امّا چه مشاهده ای، از شدّت گرسنگی بطن مبارکش به پشت چسبیده، و چشمهایش در گودی نشسته بود.....از این منظره پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله و سلم بسیار افسرده خاطر گردید، در آن هنگام جبرئیل فرود آمد و چنین گفت: بگیر یا محمّد ، مبارک باد بر تو این خاندان تو و سپس سورۀ «هل اتی» را قرائت نمود.»
روایتی که نقل شد مورد تأیید و تصدیق پیشوایان علمی (شیعه و سنی) و عموم مسلمین می باشد.(علامه امینی به ذکر نام سی و دو نفر از علمای اهل سنت که این روایت را نقل کرده اند می پردازد. به کتاب گفتار علامه امینی فاطمة الزهرا سلام الله علیها صفحۀ 33 مراجعه کنید.)
ادامه دارد...