آیۀ چهارم:
«وَ إذِابتَلی اِبراهیمَ رَبّهُ بِکَلَماتٍ فَاتَمّهُنَّ»
«هنگامی که پروردگار حضرت ابراهیم را با کلماتی امتحان فرمود و آن کلمات را تمام کرد»
سورۀ بقره ، آیۀ 124
بسم الله الرحمن الرحیم
السلام علیک یا فاطمة بیت رسول الله
وبضعة لحمه وصمیم قلبه وفلذة کبده والتحیّة من الله له والتحفة
آیۀ چهارم:
«وَ إذِابتَلی اِبراهیمَ رَبّهُ بِکَلَماتٍ فَاتَمّهُنَّ»
«هنگامی که پروردگار حضرت ابراهیم را با کلماتی امتحان فرمود و آن کلمات را تمام کرد»
سورۀ بقره ، آیۀ 124
همانطوری که در آیۀ قبل گفته شد که مقصود از کلمات چیست، در این آیه نیز مراد از کلمات عبارتند از رسول اکرم صلّی الله علیه وآله وسلم، امیرالمؤمنین، حضرت صدّیقه سلام الله علیها، و حسنین سلام الله علیهما .
هرگز امکان ندارد اشخاصی که در منطق وحی، «کلمات الهی» نامیده شوند، و انبیاء به آنان متوسل شده باشند، ولی خودشان عاری از ولایت باشند، و حضرت صدّیقه سلام الله علیها نیز داخل این کلمات است، جزء این کلمات است که معرفت آنها را به حضرت آدم، به حضرت موسی، به حضرت عیسی و سایر انبیاء آموخته اند، و همۀ انبیاء به آنان متوسل شده اند و باز تکرار می کنیم، هرگز معقول نیست که کسی «کلمة الله» باشد، و انبیا به او توسل کنند، ولی مقام ولایت نداشته باشد. لذا این آیه هم از آیاتی است که میتوان در اثبات مقام ولایت حضرت صدّقه سلام الله علیها استفاده کرد.
ادامه دارد...